Tijd verspillen in de wachtkamer: hoe voorkomen we het?

Kijken op het horloge, wachttijd aan het verspillen in de wachtkamer.

Tijd verspillen in de wachtkamer is een herkenbaar probleem binnen de zorg. Dit artikel belicht de oorzaken van inefficiëntie en biedt praktische oplossingen om wachttijden te verkorten en de patiëntervaring te verbeteren. Ontdek hoe innovatie en betere organisatie tijdverlies kunnen tegengaan.

Digital First dankzij Corona?

In het zorglandschap is angst dat Corona zoveel zieken gaat opleveren dat het hele systeem vast gaat lopen. De publiekscampagnes hebben tot doel de piek uit te smeren over een langere tijd om zo de druk op het systeem te verlagen. Kan die druk nog lager en zijn er ook digitale opties?

Gratis zorg door betalen met je data?

datapunten

Vandaag luisterde ik naar de Tegenlicht podcast over de data economie. In deze podcast wordt er gesproken over de risico’s en de data honger van de grote tech reuzen.  Nu weten we allemaal al dat  als het product gratis is dan ben jij het product. Dit geldt niet alleen als het om gratis producten gaat. Ook al een product heel goedkoop, of goedkoper dan wat je in alle redelijkheid kan verwachten, dan ben jij het product.  Concreter: – Facebook en Google zijn gratis. Dus je betaalt met je data.– Je android telefoon is bijna gratis.. ook hier betaal je aan Google. Als je dit door trekt dan is binnenkort je electrische en zelfrijdende auto ook bijna gratis. Met 15 camera’s in een volledig uitgeruste computer heeft de autofabrikant een eindeloze hoeveel heid datapunten over jou maar ook over je omgeving… dat is veel waard dus kan de auto bijna gratis.  Wat als je nu naar de zorg gaat kijken. Kan die ook gratis of bijna gratis? In de zorg is veel data voorhanden. Van bijna elke Nederlander hebben we wel iets. Al die datapunten, als je het goed zou bundelen, kan veel geld kan opleveren. Met dit geld kan je natuurlijk de zorg betalen.  Ik realiseer mij dat dit op veel ethische bezwaren stuit. Wat als mijn data verkocht wordt aan een zorgverzekeraar? Kan ik nog wel een baan krijgen als mijn zorgdata te koop is? En nog veel meer.. allemaal gegrond en over allemaal moet worden nagedacht en er moeten antwoorden gevonden worden.  Het is namelijk heel goed mogelijk dat je op (korte) termijn kan gaan kiezen voor twee mogelijke paketten bij je zorgverzekeraar: de goedkope waarbij je data als betaalmiddel gaat inzetten of voor de dure behandeling zonder dataverkoop. Of je krijgt deze twee keuzes bij je arts of je fysio..  Ik denk dat het belangrijk is dat we het dataeigenaarschap goed vast leggen. Dit eigenaarschap moet niet bij bedrijven of overheden gaan liggen. Dit maakt de burger te kwetsbaar voor (kwaadaardig) gebruik van de data door de bedrijven en de overheid. Pas als de eigen data eigendom is van de individuele burger dan kan de individuele burger gebruikmaken van data als betaalmiddel en dan kan het (onder voorwaarden) ook in de zorg. Data is een betaalmiddel hoe je het ook wendt of keert en ooit zal er een bedrijf in de zorg stappen die het ook zo gaat zien. De vraag is niet meer of het gaat gebeuren de vraag is nu wat ga je prijsgeven voor een behandeling?

De patiënt wordt volwassen

Het in 2015 verschenen artikel  “Generatieverschillen” in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde, schrijven Jamiu O. Busari en Fedde Scheele1 dat de zorgverlening wordt steeds meer toegesneden op de wensen van patiënten. Daarom is volgens de auteurs inzicht nodig in de ideeën, normen en waarden van zorgconsumenten. Uit hun onderzoek blijkt dat het mogelijk is om verschillende generaties te onderscheiden op basis van gedeelde opvattingen en gedeelde  waarden delen. Deze invalshoek is waardevol om de verschillende generaties van consumenten beter te kunnen bedienen. Wat het meest opvalt in het artikel is dat er sprake is van een ontwikkeling die veel weg heeft van de ontwikkeling bij mensen.  De Grootste Generatie lijkt in dat opzicht op de peuter die een beetje van de wereld aan het ontdekken is maar wel aan de hand van één van de ouders (huisarts). De loyaliteit tot de ouders is enorm. De babyboom generatie is als het kind op de lagereschool. Al iets meer zelfstandigheid en de juf (ziekenhuis) heeft altijd gelijk. Generatie X is de puber, opgegroeid met (oneindig) veel keuzes en zeer beïnvloedbaar door het eigen netwerk. De jong volwassene zie je terug in de millennium generatie.  Merkbewust en geloven niet in één platform van informatie en ervaring. Denken in netwerken groter dan die van alleen vrienden. Het is dus nu van belang dat zorgverleners zich zelf als sterk merk in de markt zetten.   Het is te verwachten dat de generaties die hier op volgen op groeien tot volwassenheid. Een zelfbewuste consument die verantwoordelijkheid durft te nemen voor eigen zorg en zorgvraag. Deze ontwikkeling zie je nu al gebeuren. Patiënten vragen meer en meer om de regie van de eigen zorg. Ze willen zelf kunnen beslissen. Daarvoor is het nodig dat de patiënt de beschikking heeft  over alle, of op zijn minst ruim voldoende, informatie aangaande de eigen gezondheid. Waarbij niet alleen gedacht moet worden aan het eigen dossier, maar ook aan informatie over behandeling en de prognose.  EPD’s en PGO’s moeten open en onderin data kunnen uitwisselen waarbij de patiënt de eigenaar is van de data.  Door alle informatie is de patiënt instaat om zelf te beslissen wat de volgende stap in het proces moet zijn. Dit kan het aanpassen van het eigen gedrag zijn, het behandelen van de aandoening tot genezing  of, bij oa. chronische ziekten, het accepteren van de aandoening waarbij de focus ligt op zolang mogelijk meedoen in de maatschappij ipv op genezing.   Deze ontwikkeling van de zorg/patient biedt kansen voor nieuwe bedrijven zoals de health coach die de logistiek van de zorg kan overnemen van de patiënt. Ook ontstaan er kansen voor zorgverzekeraars die doormiddel van nudging en push patiënten richting gezondheid duwen door te focussen op preventief in plaats van het verzekeren van schade wat ze nu doen.  De beweging binnen de generaties zie je ook terug in de documenten “No place like home” van Gupta en het document “zorg op de juiste plek” van de overheid. Alle twee gaan uit van een toename van zelfregie door de patient. Een volwassen wordende burger die zelf verstandige besluiten kan nemen al dan niet met hulp van of door een professional. De zorg wordt dan niet anders dan het aanleggen van een stopcontact. Als je voldoende kennis hebt kan je het prima zelf doen. Heb je wel de handigheid maar niet de kennis dan is de bouwmarkt een uitkomst of je laat het aanleggen door een installateur als je noch de handigheid noch de kennis hebt.  Dit klinkt misschien wel als een overversimpeling maar dat valt mee. De patient zal door goedkopere sensoren en eenvoudige weergave van data door dat slimme algoritmen zowel meer kennis als meer grip krijgen op het eigen lichaam en het eigen leven. De kennis hoe te handelen op basis an de data is het zelfde al de kennis hoe te handelen als ik een stopcontact wil aanleggen. Ik kan kiezen om het zelf te doen. Ik kan kiezen om hulp van een adviseur in te roepen of ik kan het overlaten aan iemand die er voor heeft doorgeleerd om het ook daadwerkelijk uit te voeren.  Kijkend naar de zorg zullen chirurgische ingrepen vooralsnog behouden blijven tot de getrainde professional echter bij chronische ziekten zie  je nu al dat de zelfregie toeneemt. Meer bv suikerziekte waar de patiënt vele keuzes heeft en ook tussen de ze keuzes kan bewegen. Ga ik zelf aan het werk door meer te bewegen en gezonder te eten, ga ik met de diabetes verpleegkundige aan mijn kennis werken en dit vervolgens uitvoeren of ga ik naar een arts om te horen wat ik moet doen.  Zoals beschreven in het eerder genoemde rapport van Gupta2 , vergelijk de zorg en de bewegingen rond de patiënt het met het vliegen in een vliegtuig. De patiënt wordt nu nog gevlogen en de verpleegkundige loopt met het karretje ‘chicken or beef’, de dokter zit in de cockpit en bepaalt de koers. Dat zal door wat ik hier boven beschrijf anders gaan worden. De dokter zal (en moet) uit de  cockpit, de patiënt gaat op die stoel zitten. De verpleegkundige zal mee helpen als navigator naast de patiënt. En de dokter? Misschien een plekje als luchtverkeersleider? Heb je een idee schrijf het op in de comments! Bibliografie 1) Busari, J. O. and F. Scheele (2015). “[Differences between generations: relevant for medical education in the Netherlands].” Ned Tijdschr Geneeskd 159: A8900. 2) No place like home – Gupta strategists – 08-06-2016

Ziekenhuis kan terug naar 3 afdelingen verpleeghuis

Uit onderzoek van Gupta Strategists blijkt dat 45% van de zorg die nu in ziekenhuizen verleend wordt naar huis verplaatst kan worden. Dit is goed nieuws voor de patiënt. Zorg thuis betekent dat patiënten sneller het normale leven weer kunnen oppakken. De consequenties van deze verplaatsing voor het ziekenhuis is groot.  Laten we eerst eens kijken naar wat er thuis mogelijk is. Uit recente gesprekken met patienten zijn ze vele uren per jaar kwijt met het reizen naar het ziekenhuis en wachten in wachtkamers van het ziekenhuis. Het meest eenvoudige is telegeneeskunde. Door gebruikt te maken van digitale communicatie tools is het mogelijk dat de patient thuis blijft en toch contact heeft met de zorgverlener zonder deze drempels. Alleen hier mee beginnen kan een ziekenhuis al vele m2aan oppervlakte besparen en in een tijd waarin de productie wordt gemeten aan de hand van het aantal handelingen per m2is het gunstiger om de noemer in de breuk zo klein mogelijk te maken.  Telegeneeskunde heeft nog een voordeel. Afstand wordt relatief. Het is mogelijk om je als centrum te specialiseren op één aandoening die op afstand te behandelen of te begeleiden is en daarmee  een dominante speler in de markt te worden. Als voorbeeld is het mogelijk voor een klein ziekenhuis om dominante positie in te nemen als begeleider van IC patienten binnen europa door gebruik te maken van beeldverbindingen met ambulances. Door een IC arts virtueel mee te laten rijden kan het centrum veel ambulances tegen een laag tarief van goede kennis en zorg voorzien en het als alternatief aanbieden voor het dure MICU vervoer. Een zelfde businesscase is te maken voor hartfalen, COPD, diabetes en vele andere ziekten waarbij begeleiding belangrijker is dan het fysiek aanwezig zijn.  In een eerder stadium heb ik geschreven over het loskoppelen van planbare zorg en acute-, intentieve- en hoogcomplexe zorg. Als dit gebeurt is de rol van het ziekenhuis ook een heel nadere. Het wordt dan namelijk mogelijk om het ziekenhuis nog dichter in de wijk bij de patient te krijgen. Door het goedkoper worden van diagnostische middelen, en het alsmaar kleiner worden van de medische apparaten wordt alles wat planbaar minder afhankelijk van de locatie. De zorg kan dan op elke willekeurige locatie geleverd worden. Er is dan is dan geen enkele noodzaak meer tot concentreren van de planbare zorg. Combineer dit met de ‘Bol.com‘ samenleving waar er nu in zitten en de verwachting van de patient wordt dat de dokter kan naar de patient komt in plaats van anders om. We zijn dan aangekomen op de plek zoals Eric Topol beschrijft in “The patient wil see you now”. Door de toename van digitalisering en democratisering van zorg zal de prijs van digitale zorg dalen naar nul en volledig onafhankelijk worden van het originele medium. De concurrentie wordt dan geleverd op dingen die nu gezien worden als (irrelevante) randzaken. Denk daarbij aan vriendelijkheid, toegankelijkheid en voor zorg waarbij de patient welnaar de dokter gaat misschien wel op banale zaken als kwaliteit van de koffie en de kleur van de stoelen in de spreekkamer.  Door de digitalisering, democratisering door te voeren en de acute-, intensieve- en hoogcomplexe zorg uit het ziekenhuis te halen kan het ziekenhuis to 70% kleiner worden. Dat betekend dat gemiddeld ziekenhuis terug kan naar de omvang van twee tot drie afdelingen in een verpleeghuis. Denk daar eens over na!

VR als pijnbestrijder

Pijn is één van de meest voorkomende klachten in de zorg. Daarnaast doen zorgverleners patienten ook pijn tijdens ingrepen en behandelingen. Denk hierbij aan verbandwissels bij patienten met brandwonden, het recht zetten van een breuk, beenmerg puncties bij leukemie, het inbrengen van een infuus of afname van bloed.  De belangrijkste peiler in de behandeling van pijn is medicate. Daarnaast zijn er vele middelen en technieken die als toevoeging gebruikt worden om de pijn en pijn er varing te verminderen. Afleiding is een goedkope en effectieve toevoeging om minder pijn te ervaren. Een ‘nieuw’ speler op de digitale afleidingsmarkt is Virtual Reality (VR). Zeker door komst van (goedkope) Head Mounted Displays (HMD) waar een telefoon in gedaan kan worden is VR een bereikbare toevoeging aan de pijnbehandeling in het ziekenhuis.  Het gebruik van VR is het meest bestudeerd bij brandwonden patienten. Het geeft tijdens de verbandwissel minder pijn en angst wanneer wordt vergeleken met de standaard behandeling. Ook als vergeleken wordt met een behandeling waarbij patienten een computerspelspelen of TV kijken blijkt dat de HMD-VR groep minder angst en pijn beleeft. Daarnaast blijken patienten de behandeling ook nog eens als veel korter te ervaren dan zonder HDM-VR.  Een ander goed onderzocht gebied is het gebruik van VR tijdens bloedprikken bij kinderen. Ook hier lijkt het gebruik van VR effectief. Kinderen met een HDM-VR op en een verdovende zalf gaven veel minder pijn en angst aan dan kinderen die alleen de verdovende zalf kregen (standaard therapie).  Desondanks dat medicatie de belangrijkste peiler in de pijnbehandeling blijft is het toevoegen van HMD-VR een goede om patienten minder pijn te laten ervaren bij acute pijn. (via: geneeskunde.com